I just came back from the Edinburgh Yarn Festival 2018. It was a little treat to myself, something we should all let ourselves do now and then. I travelled by myself, but going to Scotland is always a bit like going home, so it didn't feel like actual travelling by myself.
I met so many interesting, kind, funny people at the several spontaneously organised knit-nights, and at the festival. I am thoroughly convinced that knitting, or crafting for that matter, influences the brain in a very positive way, and so, we quite literally, all were of a like mind.
I was asked by a Shetland designer at the table, who was enjoying watching me and my new found friends giggling and chatting whilst knitting (and crocheting, Lauryn), how long I had been knitting for. I was immediately thrown back to the weeks after my mum's cancer diagnosis. I felt so powerless in fighting this horrid disease, and I wanted, or needed something practical to do. So I decided to knit her a chemo-cap.  I had learned to knit at school when I was about 8, but I didn't remember how, 20 years later. I trawled the internet, looking for tutorials, and ended up on Headhuggers.This lady sensed my urgency and sent me three caps for my mother, free of charge, just asking me to send her some more yarn.
I did pick up knitting again, and crochet, thanks to the 'knitting for dummies' book, and youtube tutorials. I carried my baby daughter in the sling, with a ball of yarn wedged between the fabric, walking around the coffee table to rock her to sleep, and crocheting her a hat simultaneously. It was the perfect way to wind down after another hectic day, calming my racing mind. When my father was dying and we needed to rush up to Scotland, I cast on a shawl. I knew it would occupy me just enough to survive the trip mentally, and if I finished it fast enough, it would bring him warmth and comfort. A hand knit item feels different, even if it is just because of the energy that has been woven into it. He passed before I could finish the first row, but it brought me solace while we packed up his things. When I broke down, I stopped knitting. But forcing myself to start a project, which I ended up finding very ugly on completion, pulled me out of my brain fog and back into the light. 
A lot has been written about creativity and emotions, and how they interact. Just the act of giving shape to what is going on inside of you can bring clarity and calm. 
Knitting has brought me peace of mind, joy, frustration, it has taught me to keep going at a project, and it has taught me that sometimes you just have to frog the lot (rip-it, rip-it,... knitters have the best sense of humour) and start again. It has taught me that life is about the journey, and not the destination. 

My good friend Eva over at krachtinzicht has some classes on dealing with loss through creativity.
If you are looking for good youtube tutorials, check out Very Pink Knits, even if all you do is admire her beautiful nails.

Dus ik organiseer heel gauw herstelworkshops. Vanaf 21 maart eigenlijk al. Maar wat bezielt me?

Wel, ik ven een tijdje geleden geïnspireerd geraakt door de ‘visible mending’ beweging. Ik vind zelf verkorten/herstellen een beetje saai. Voor mensen die ik graag heb zet ik me erover, maar eerlijk? Ik leer het je liever zodat ik het niet hoef te doen. Daarbij komt dat ik iets ‘gewoon’ herstellen ook een beetje saai vind.
De ‘visible mending beweging’ haalt zijn mosterd bij de Japanse Kintsugi techniek, waarbij gebroken aardewerk hersteld word met goud. Het herstelde stuk is meer waard geworden dan toen het nog gaaf en nieuw was. Heel deze filosofie sluit aan bij het idee van duurzaamheid. Respect hebben voor grondstoffen, voor de energie die erin gekropen is om het te maken. In deze tijden van ‘fast fashion’ en moderne slavernij is zoiets een verademing.
En dus hier ben ik dan, met mijn workshops. In de hoop dat ik jullie inspireer.
Ik heb mijn workshops opgedeeld in 3 thema’s. Je kan ze apart volgen, of alle drie uiteraard.
De eerste is de start van het herstellen. We leren volgens de theorie een knop aannaaien, een naad herstellen met een stiksteek, een naad verstevigen, en een gat dichten met Sashiko borduursel. Dat kan je zo zichtbaar of zo onzichtbaar doen als je wil, het is je eigen creatie en het moet bij je passen.
De volgende gaat over het echte stoppen. Je hebt verschillende steken, waarvan ik een paar uitleg, naargelang de stof en vorm van het gat.
Voor deze beide workshops krijg je nog een cursus mee naar huis, en alles is met de hand.
De laatste workshop is het echte ‘losgehen’. Ik toon je wat je allemaal met een versleten kraag kan doen, en geef wat tips over wat je waarin kan laten veranderen. Hier is een naaimachine handig, maar daar wordt voor gezorgd.
Details over locatie en prijs vind je in de ‘workshops’ tab, stuur me gerust een e-mail om je in te schrijven! Tot gauw.