I just came back from the Edinburgh Yarn Festival 2018. It was a little treat to myself, something we should all let ourselves do now and then. I travelled by myself, but going to Scotland is always a bit like going home, so it didn't feel like actual travelling by myself.
I met so many interesting, kind, funny people at the several spontaneously organised knit-nights, and at the festival. I am thoroughly convinced that knitting, or crafting for that matter, influences the brain in a very positive way, and so, we quite literally, all were of a like mind.
I was asked by a Shetland designer at the table, who was enjoying watching me and my new found friends giggling and chatting whilst knitting (and crocheting, Lauryn), how long I had been knitting for. I was immediately thrown back to the weeks after my mum's cancer diagnosis. I felt so powerless in fighting this horrid disease, and I wanted, or needed something practical to do. So I decided to knit her a chemo-cap.  I had learned to knit at school when I was about 8, but I didn't remember how, 20 years later. I trawled the internet, looking for tutorials, and ended up on Headhuggers.This lady sensed my urgency and sent me three caps for my mother, free of charge, just asking me to send her some more yarn.
I did pick up knitting again, and crochet, thanks to the 'knitting for dummies' book, and youtube tutorials. I carried my baby daughter in the sling, with a ball of yarn wedged between the fabric, walking around the coffee table to rock her to sleep, and crocheting her a hat simultaneously. It was the perfect way to wind down after another hectic day, calming my racing mind. When my father was dying and we needed to rush up to Scotland, I cast on a shawl. I knew it would occupy me just enough to survive the trip mentally, and if I finished it fast enough, it would bring him warmth and comfort. A hand knit item feels different, even if it is just because of the energy that has been woven into it. He passed before I could finish the first row, but it brought me solace while we packed up his things. When I broke down, I stopped knitting. But forcing myself to start a project, which I ended up finding very ugly on completion, pulled me out of my brain fog and back into the light. 
A lot has been written about creativity and emotions, and how they interact. Just the act of giving shape to what is going on inside of you can bring clarity and calm. 
Knitting has brought me peace of mind, joy, frustration, it has taught me to keep going at a project, and it has taught me that sometimes you just have to frog the lot (rip-it, rip-it,... knitters have the best sense of humour) and start again. It has taught me that life is about the journey, and not the destination. 

My good friend Eva over at krachtinzicht has some classes on dealing with loss through creativity.
If you are looking for good youtube tutorials, check out Very Pink Knits, even if all you do is admire her beautiful nails.

Dus ik organiseer heel gauw herstelworkshops. Vanaf 21 maart eigenlijk al. Maar wat bezielt me?

Wel, ik ven een tijdje geleden geïnspireerd geraakt door de ‘visible mending’ beweging. Ik vind zelf verkorten/herstellen een beetje saai. Voor mensen die ik graag heb zet ik me erover, maar eerlijk? Ik leer het je liever zodat ik het niet hoef te doen. Daarbij komt dat ik iets ‘gewoon’ herstellen ook een beetje saai vind.
De ‘visible mending beweging’ haalt zijn mosterd bij de Japanse Kintsugi techniek, waarbij gebroken aardewerk hersteld word met goud. Het herstelde stuk is meer waard geworden dan toen het nog gaaf en nieuw was. Heel deze filosofie sluit aan bij het idee van duurzaamheid. Respect hebben voor grondstoffen, voor de energie die erin gekropen is om het te maken. In deze tijden van ‘fast fashion’ en moderne slavernij is zoiets een verademing.
En dus hier ben ik dan, met mijn workshops. In de hoop dat ik jullie inspireer.
Ik heb mijn workshops opgedeeld in 3 thema’s. Je kan ze apart volgen, of alle drie uiteraard.
De eerste is de start van het herstellen. We leren volgens de theorie een knop aannaaien, een naad herstellen met een stiksteek, een naad verstevigen, en een gat dichten met Sashiko borduursel. Dat kan je zo zichtbaar of zo onzichtbaar doen als je wil, het is je eigen creatie en het moet bij je passen.
De volgende gaat over het echte stoppen. Je hebt verschillende steken, waarvan ik een paar uitleg, naargelang de stof en vorm van het gat.
Voor deze beide workshops krijg je nog een cursus mee naar huis, en alles is met de hand.
De laatste workshop is het echte ‘losgehen’. Ik toon je wat je allemaal met een versleten kraag kan doen, en geef wat tips over wat je waarin kan laten veranderen. Hier is een naaimachine handig, maar daar wordt voor gezorgd.
Details over locatie en prijs vind je in de ‘workshops’ tab, stuur me gerust een e-mail om je in te schrijven! Tot gauw.

Elke stadsboer(in) heeft er eentje nodig. Een vogelverschrikker met een mening! Ik gaf onlangs een workshop in de Nova op 't Kiel in het kader van "iedere stem telt". Zij hebben een geweldige pottentuin voor buurtbewoners, het past helemaal in het idee van samentuinen, waar je met de hele buurt een thintje onderhoudt, en ook samen van de oogst kan genieten. "Iedere stem telt" wil een stem geven aan zij die niet gemakkelijk gehoord worden in de maatschappij, en dus kwam ik op het idee om vogelverschrikkers te maken in de vorm van megafoontjes. Daarop kan je dan je "stem" laten horen. De sliertjes die ik eraan bevestigde kunnen ook beschreven worden, en dan zullen je woorden zoals bij een tibetaanse gebedsvlag door de wind verder verspreid worden. Hoera! Maar hoe maak je dat?

Je hebt nodig:

Een plastic fles

Waterbestendige verf of verf en iets van lak

Fijn schuurpapier (ik gebruikte het schuurpapiers uit mijn fiets reparatiedoosje)

Een schaar

Een bamboestokje of dergelijke

Kneedlijm

Ok! Eerst bepaal je de toetervorm in je fles en knip je de bodem eraf:

Dan schuur je de "toeter" zodat de verf erop zal blijven. Daarom ziet de toeter er al wat mat uit ( ik ben wat laat begonnen met foto's nemen).

Dan een gaatje maken voor het stokje. Het is heel belangrijk dat je dat nu doet,, anders ga je knoeien met natte verf of brokkelende droge verf. Dit kan met de punt van je schaar, maar eigenlijk is een scherp mes dat je ronddraait makkelijker.

En nu schilderen maar!

Terwijl de verf droogt kan je repels uit plastieken zakken knippen. Je kan ook stoffen repels knippen van overschotjes. Dan moet je een boodschap bedenken dat je mee wil geven aan de rest van de wereld:) think positive! Je kan hier best een waterdichte stift voor gebruiken.

Als de verf droog is kan je nog een boodschap op je toeter schilderen/schrijven.

Het kan ook een symbool zijn:

Dan de stok erdoor, de stok aan de binnenkant vastmaken aan de bovenkant van de toeter met kneedlijm voor posters ( bluetack). En nog je repels aan de hals van de fles vastbinden. Hier is een foto van mijn prototype in actie. Tadaa!

Ik heb het wat druk gehad. Met mijn vrijwilligerswerk bij vorming + onder andere. Wat doe ik juist?

Kijk hier :http://atv.be/stadsreportage/stadsreportage-27-januari-2014/#.Uw72VHl8NuY

Er komt een fase twee aan onze activiteiten, en mijn titel verwijst ernaar. Watch this space!

Mijn cursus dameskleermaker en patroontekenaar houdt me ook bezig.

En daartussen gebeuren er vanalle inspirerende dingen!

Swants bijvoorbeeld. Ik had als puber al een gelijkaardig idee maar deed het toen af als onesthetisch en onpraktisch. Maar kijk hier! (En mis vooral het filmpje niet helemaal vanonder)

http://westknits.com/index.php/2013/11/swants-tutorial/

Stephen West, een breigoedontwerper en danser daagt je uit om er tich te maken en met trots te gaan paraderen. How can I resist? Ik ben al begonnen:

In ander nieuws heb ik swishing.be leren kennen. Waar ik vroeger vriendinnen uitnodigde en we onze te ruilen kledij op een hoopje op de grond gooiden - en ruilen maar!- doen zij het gesofisticeerder. Je brengt je te ruilen kledij en krijgt per stuk een score van 1 tot 3. Met deze 'punten' kan je dan binnengebrachte kledij meenemen. En als je twijfelt is er altijd iemand om je te adviseren. Zoals onder vrienden, maar gestructureerder:)

Ok, nu ga ik een beetje naaien terwijl mijn ziek dochtertje slaapt.

Het is week van de borstvoeding van 1 tot 7 oktober. En het is dringend tijd dat ik nog eens iets Am I Yours?-ig maakte.

Dus ga ik aan de slag met een idee van een goede vriendin, toen pas tandemvoedend. "Kundegij zo gene schort maken waar ik in kan borstvoeden waar ik mij toch geen huissloor in voel?"

Wel, daar moest ik even over nadenken, dieseltje dat ik ben. Ik vertrek van het cliche:

Nee, niet het sweatshop-in-de-kelder cliche (mijn atelier is echt wel gezellig hoor). Het borstvoeden-is-voor-ongeemancipeerde huissloren-cliche.

Want dat zijn we niet he, dames? Maar we hebben wel geregeld onder babyspuug gehangen...

Ik zal hier updaten naarmate ik vorder. Tot gauw!

Nona Fiona